Αιχμηρός και ευαίσθητα κυνικός συγγραφέας – εξερευνητής εσωτερικών τοπίων στην ώρα του λυκόφωτος.
Στο «Μεγάλο Μήλο» όλοι μιλάνε για τον Ιωάννης Πάππο και το πρώτο του μυθιστόρημα. Αν το διαβάσεις, θα καταλάβεις το γιατί. Αν τον γνωρίσεις, αποκλείεται να μην θες να το διαβάσεις.
Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο για το TORA-TORA!
Ένα αγόρι από το Πήλιο φτάνει στη Νέα Υόρκη με αποσκευές τα πτυχία του. Μετσόβιο Πολυτεχνείο, διπλωματική στη Γαλλία, μεταπτυχιακά στο Stanford της Καλιφόρνια και και και…Για τις επόμενες δύο δεκαετίες γίνεται το «χρυσό αγόρι» που παίζει τους κανόνες του management και των επιχειρήσεων στα δάκτυλα ταξιδεύοντας και στις δύο ακτές των Η.Π.Α. Ζει για χρόνια στα πιο exclusive ξενοδοχεία και γυροφέρνει εστίες πυρκαγιάς, μέσα του κι έξω του. Κάποια στιγμή οι ασφάλειες καίγονται. Άντρας πια, αντιμετωπίζει για πρώτη φορά το είδωλό του στην οθόνη ενός υπολογιστή και αρχίζει να γράφει. «Το «Hotel Living» είναι ένα μυθιστόρημα πάνω σε κάποια βιώματα που τα ξαναείδα με φαντασία. Έχει κάποιες δύσκολες σκηνές που αν τις βγάλεις από το περιβάλλον τους, φαίνονται αφόρητες, ίσως και απάνθρωπες. Δείχνουν πως ακόμα και τα golden boys συμμετέχουν στον πόνο. Μπορεί και ο βιαστής να υποφέρει την ώρα που βιάζει. Σκληρό μεν, αλλά αληθινό. Ήταν δύσκολο να πάω εκεί; Να πω τα πράγματα με το όνομα τους; Ναι, ήταν». Αυτό μου είχε πει, αρκετά χρόνια πριν.
Μια σύγχρονη, σκληρή, ειρωνική και τρυφερή ματιά στην εύπορη πλήξη, την αυτοπυρπόληση, την επιβίωση και το ρόλο του βιαστή και του θύματος. Αυτή πάνω κάτω είναι και η ιστορία του «Hotel Living», του πρώτου του μυθιστορήματος που κυκλοφόρησε στης Η.Π.Α. από τον εκδοτικό κολοσσό HarperCollins και σύντομα στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Λιβάνη. Αποσπώντας θριαμβευτικές κριτικές, όπως αυτή του βραβευμένου με Πούλιτζερ Μάικλ Κάνινγκχαμ, συγγραφέα του βιβλίου «Οι Ώρες» πάνω στο οποίο βασίστηκε η ομότιτλη ταινία που χάρισε το Όσκαρ ερμηνείας στη Νικόλ Κίντμαν: «Το HOTEL LIVING θα μπορούσε να είναι “Ο Μεγάλος Γκάτσμπυ” μετενσαρκωμένος σε μια σύγχρονη κόλαση πέρα και από τη φαντασία του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Είναι οδυνηρό. Είναι ευφυές και σέξι, είναι αστείο και τραγικό. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα τρομακτικά όμορφο βιβλίο».
Τον ξέρω χρόνια. Από τύχη, είμαι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που του πήρε συνέντευξη, όταν το βιβλίο ήταν ακόμα σε βρεφικό στάδιο κι ένας από τους πρώτους που διάβασαν τα αρχικά χειρόγραφα (ή μάλλον κομπιουτερόγραφα). Ο Πάππος έχει μια ιδιαίτερη κοσμοπολίτικη αλλά όχι επιδεικτική ποιότητα, με βλέμμα και αμηχανία παιδιού που προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τον κόσμο. Ευαισθητοποιημένος και σχολαστικός παρατηρητής των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, απορροφάει κάθε πληροφορία και ερέθισμα γύρω του και το αντανακλά στα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ένα πρόσωπο πάνω στο οποίο είναι γραμμένες όλες οι σελίδες του «Hotel Living» σαν ανάμνηση, σαν ένα τσαλάκωμα που ο ίδιος δεν του επέτρεψε να του αφήσει ουλές, αλλά μόνο αναγνωριστικές, γοητευτικές γραμμές. Σαν ραπίσματα της θάλασσας. Όχι τυχαία, ο ίδιος στο βιογραφικό του, πριν το αρθρογράφος, συγγραφέας και σύμβουλος επιχειρήσεων, συστήνεται σαν «ψαράς». Και στην προσωπική του ιστοσελίδα, www.ioannispappos.com ως «εφήμερος, περαστικός συγγραφέας». Ταξιδιώτης στη ζωή, ψαράς στη θάλασσα της μνήμης αλλά και τον πάτο μιας εφήμερης, σκοτεινής glam ψευδαίσθησης, ταξιδιώτης και περαστικός κι από τις λέξεις. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε όσον αφορά τη συγγραφική του ιδιότητα, πριν την πρωτοφανή αποδοχή και επιτυχία του βιβλίου του.
Mιλάμε συχνά στο τηλέφωνο. Συνήθως όταν μπλοκάρω ή φλερτάρω με την αυτοκαταστροφή. Ο τόνος της φωνής του και μόνο είναι καθησυχαστικός. Η σκέψη του και οι κινήσεις του συνδυάζουν την ελληνική φλόγα με τη νεοϋορκέζικη ψυχραιμία. Ή τρέλα. Στην περίπτωση του το cool είναι ένα πολυπολιτισμικό αποτέλεσμα μιας ολόκληρης πορείας ζωής και ενός μετεωρισμού ανάμεσα στην πατρίδα και τη Μητρόπολη του κόσμου. Ένας εναλλακτικός Ζορμπάς, με γραβάτα και κοστούμι στην επιφάνεια, και ηφαιστιακό πάθος στον πυρήνα του. Είχα καιρό να τον συναντήσω. Βρεθήκαμε στο πάρτι που διοργάνωσε για την παρουσίαση του βιβλίου του πριν λίγες μέρες στο Rock & Roll. Ζεστή αγκαλιά και αμήχανο άγχος στο χαμόγελο. Δεν είναι εύκολο πράγμα να σε συγκρίνουν με τον Φιτζέραλντ. Ο Πάππος ξεκίνησε να γράφει ένα βιβλίο, επειδή ήθελε να γράψει ένα βιβλίο. Τόσο απλά. Τόσο άμεσα. Αυτό είναι και ένα από τα βασικά ατού του. Η αμεσότητα. Έχουμε τσακωθεί πολλές φορές για δικά μου γραπτά που χάνονται μέσα στον βερμπαλισμό και τα πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού και συνήθως έχει δίκιο. Ο λόγος του όπως και η ζωή του, εξερευνούν το πολύπλοκο με πυξίδα την απλότητα. Περιπλανιούνται στο σκοτάδι με φακό μια αιμορραγούσα αθωότητα. Και επαναπροσδιορίζουν έννοιες, πορείες και στάσεις ζωής, στην πιο καθαρή μορφή τους, αλιεύοντας τις από το γκαράζ των βιωμάτων του.
Το «Hotel Living» πραγματικά ροκάρει και συναρπάζει διασχίζοντας αποστάσεις ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, την επιφάνεια και το από πίσω, παρασυρμένο από την λουσάτη κόλαση ενός περιπλανώμενου αντιήρωα, χαμένο στην απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας όπως αυτή αντανακλάται στις τζαμαρίες ακριβών ξενοδοχείων, αναζητώντας τη λύτρωση. Σε απλά ελληνικά, ναι, ο Πάππος που μένει μόνιμα στη Νέα Υόρκη αλλά θέλει ο κύκλος της ζωής του να ολοκληρωθεί στην Ελλάδα, ροκάρει με διεθνή καριέρα, όχι ως•μπουζουξού ή ηθοποιός σε τριτοκλασάτες βιντεοταινίες αλλά ως αιχμηρός και ευαίσθητα κυνικός συγγραφέας – εξερευνητής εσωτερικών τοπίων στην ώρα του λυκόφωτος.
***Το «Hotel Living» στα αγγλικά, πωλείται στα καταστήματα Public